MVT-Tienray

Optreden M Véé Téé in Elzenhorst (dedicated to Pietert),

Het was op een woeste zaterdagmorgen in december 2008 dat de noeste muzikanten van de Tienderse muziekvereniging zich verzamelden in het barre herfstweer. The mission was duidelijk, de opdracht helder en de lucht troebel. De briefing tijdens de voorgaande avond was goed bezet en captain Beckers had de maatjes (jargon: vertaling voor buddies, partnerschap tussen twee infanteristen, geen vis) geïnstrueerd. Een post vooruitgeschoven verkenners (achteruitgeschoven verkenners heb je niks aan vandaar) bestaande uit W&W (double yu & double yu) Jacobs, PééWéé, Saus & Heuf en het dodelijke duo madame Lotje en Thomas PI

.

Na veel omtrekkende bewegingen waren de verkenners geïnfiltreerd in het huis van de oudjes. The leathel weapons werden op kantinekarren naar binnengesmokkeld en de posities werden ingenomen. Ondanks het feit dat de groep verkenners als een geoliede bariton samenwerkte ontstond er toch discussie over de positie van het zwaar geschut. Uiteindelijk werd Jolien in de hoek geplaatst. Intussen hadden steeds meer manschappen zich een weg gebaand door de gangen van vesting Elzenhorst. Het verkeer van rollaters, shootmobiels, kunstgebitten en andere obstakels had veel weg van een maandagmorgenspits in Cairo-west. Zoals het een rasechte veldheer betaamd kwam Mannie met zijn staf (stokje) als laatste de hal binnen schrijden.

De muzikanten zaten klaar in de beruchte halve maan formatie en vanwege het gevreesde publiek hadden we versterking gezocht in de vorm van een Bastrompet en de vormen van Floor (PA zal inmiddels wel scheel kijken van het naar rechts loensen). De maestro, listig als altijd begon met een voorzichtig stukje bestaande uit vooral grondtonen die in een soort fuga na elkaar werden ingezet gevolgd door een massale “poeaaaaahp” van het gehele orkest. Dit was een oude 007 list en het publiek was dan ook vooral shaking en sturred. Mannie nam het heft (van de microfoon) in handen en dreigde om te gaan zingen. Dit was de genadeklap voor vele toeschouwers die vervolgens de rest van het optreden rustig achterover bleven zitten. Het tweede nummer was het bombastische Olympic Spirit wat voor deze keer iets minder bombastisch werd gebracht. Beetje flauw van Mannie om met een Olympisch nummer te beginnen in dit gezelschap. Aangezien er geen (zinnig) commentaar kwam uit het publiek gingen we door met onze “gig”. O.a. Miss Saigon, ABBA, Clapton en nog vele andere muziekgolven vulde de ruimte en het dankbaar publiek liet het als een warme deken van napalm over zich heen komen. Om een uur of dertien over elf kondigde Mannie een wapenstilstand aan, de hoorapparaten konden weer aan en er was koffie te krijgen (anders zou Aerts Jan er ook niet zijn). 

Na de pauze sloeg de stemming om, de kerstgedachte drong tot een ieder door en de ruimte werd omgetoverd tot een Christmas Suite waar we diverse kerstliederen lieten weerklinken en we uiteindelijk afsloten met het strijdlied van de kappersvakbond (“huh” hoor ik een paar lezers denken). Het bleef lang stil na dit gevoelig nummer totdat het eerste voorzichtige applaus klonk (gelukkig hadden we Ellen met zijn tweetjes tussen het publiek gezet). Daarna ging het publiek helemaal uit zijn dak en met name de koreaan Park in Son en mevrouw Alz Heimer bleven maar applaudisseren zich afvragende wie wij waren, wie zijzelf waren en waarom boontjes geen erwtjes waren.

Affijn, het publiek werd afgevoerd, wij dronken nog een glaasje prik en hadden een jetlag aangezien het pas zaterdagmiddag was en we niet zoals normaal de kroeg in konden duiken na een toetersessie. Al met al konden we toch weer terugkijken op een geslaagd optreden, muzikanten en publiek hebben genoten en uiteindelijk gaat het daarom, niet-dan ja-toch?